ပါဠိဂါထာအခ်စ္ကဗ်ာ
@@@@@@@@@@
(ပါဠိဘာသာ ကၽြမ္းလိမၼာေရး
ငါေလးေတြးကာ ဖန္တီးပါသည္
ကဗ်ာခ်စ္ပန္း လန္းေစေသာ္။
ပါဠိဘာသာယံ ေဆကတၳာယ ေမတၱဴပသဥွိတာ ဂါထာ လိခါမိ။)
"ရတၱိေဂါပေကာ"
##########
ေမတၱာဓာတံု ဒဒေႏၱာ၀၊
တု၀ံ အာလိဂၤ ရကၡိတံု။
ဣစၦာမိ နိစၥကာလံ'ဟံ၊
ထဒၶေဟမာယ ပီဠိတံ။
သီတဒုကၡံ တု၀ံ ပတၱံ၊
အႆာေသတံု လဘာမ်ဟံ။
အိပ္ဖန္ေစာင့္
@@@@@
အၾကင္နာေငြ႕၊
ေထြးေပြ႕ေႏြးေႏြး၊
ကာကြယ္ေပးခ်င္၊
ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္သည္ ....။
ႏွင္းမွဳန္ၾကမ္းၾကမ္း၊
ေဆာင္းခ်မ္းႏွိပ္စက္၊
မင္းအိပ္ပ်က္မည္စုိးေသာေၾကာင့္။
ဖုိးသိၾကား=ေရႊေႏွာ။
°°°°°°°°°°°
သံဃသာမဂၢိယာ ၾသဝါေဒါ
~~~~~~~~
ဥေဏွာဒကံ အနိစၦိတတၲာ
အပိဝိတြာပိ
သုကၠစဟာယ မူလံ ဝိဘဇိတံ
သာနဳပၸတၲဘာဂံ ဒါတဗၺံ ။
…………………………………………
.
"မြန်မာပါဠိဂီတိကာ ဂါထာများ"
ပခုက္ကူ ပခုက္ကူတိ နဂရံ ဌာနံ၊
ပဲပြုတ် မျှစ်သုတ်တွေနဲ့ သံကိဏ္ဏံ။
ဗူးဖရဲ ခရမ်းတွေက အတိလာဘံ၊
နှမ်းဘတ်ချဉ်တွေနဲ့ နေ့တိုင်းဘုေဉ္ဇယျံ။
(ပခုက္ကူ အလယ်တိုက်၊ တိုက်အုပ်ဆရာတော် ဦးနနိ္ဒယ မဟာထေရ် .ဝါ. ကဗျာနန် စာချရင်း ရွတ်ဆိုတော်မူသည်။)
နေ့စဉ်နေ့စဉ်ပိ စရန္တော၊
ပဲပြုတ်ချဉ်ရေတိ လဘန္တော။
ဘဲဥ.စသည် န ဘုဉ္ဇန္တော၊
ပင်ပမ်းပါဘိ သောတုဇနော။
(ပေါရာဏာစရိယော)
"မန္တလေး သောတုဇနဂါထာ"
မန္တလာ မန္တလာတိ နဂရံ၊
ဘုံလောင်းတိုးရ အတိဒုက္ခံ။
လှူကြတန်းကြ ဓမ္မကထိကံ၊
နတိ္ထ လာဘံ သောတုဇနံ။
အတိဿရာမိ အမေ့ဂါမံ။
အရှင်ဥတ္တမ (မိုးညှင်း)
မဏ္ဍုကောပိ ဥကြေ သီဟေ၊
ဖားသူငယ်လျက် ခြငေ်္သ့တစေ။
ကာကဂ္ဂဟေန ပိယေပိယေ၊
ကျီးနှုတ်သီးဝယ် ချစ်ဆွေချစ်ဆွေ။
(စူဠသိဿကောဝါဒကျမ်း၊ ကိုသက်ထံမှ)
စစ်ကိုင်းစစ်ကိုင်းတိ ဝိဿုတံ၊
သီလရှင်လေးတွေနဲ့ သံကိဏ္ဏံ။
ပျော်စရာကောင်းတဲ့တံဌာနံ၊
သွားမယ်ဗျ မမ စိန္တိတံ။
(မန်းဘုန်းကြီး)
မန္တလေး မန ္တလေးတိ နဂရံ၊
ဖုန်စ ဖာစာတိ ဗဟုလံ။
ဂစ္ဆန္တောပိ ဃရာဃရံ၊
ကန်တော့ဆွမ်းတွေဝ လဗ္ဘတံ။
(စစ်ကိုင်းဘုန်းကြီး)
ဒါကတော့ မန်းဘုန်းကြီးတွေနဲ့ စစ်ကိုင်းဘုန်းကြီးတွေ စာချိုးထားတဲ့ သံချိုဂီတိကာဂါထာပါဘုရား။
ရွှေဘိုရွှေဘိုတိ အယံ ဌာနေ၊
ကညာပျိုလေးတွေက အဘိရူပေ။
သနပ်ခါးရနံ့လေးတွေနဲ့ သုဂန္ဓေ၊
ညနေရေခပ်ရင်းကွဲ့ သုဂါယေ။
ပိယဝါစံမယ့် ကိုသာအေးက အဟေ အဟေ။
(အရိပ်စစ်သော)
သူ့မျက်နာလေးက အဘိရူပံ၊
ရင်ထဲမှာတော့ အတိပိယံ။
ပြောလိုက်ချင်ပ ပိယံဝါစံ၊
လာပါကွယ့် မမ သန္တိကံ။
(ဦးဇင်းသီဟ)
သူ့မျက်နှာလှ ဧက. အနိစ္စံ၊
ရင်ထဲမှာက. ဇာတဉာဏံ။
နှုတ်ကပြိုကျ ဝတ. အနိစ္စံ၊
သဘာဝတရားလို့. ဘာဝိတဗ္ဗံ။
(ကိုစမိုင်း)
ချစ်ပါပေ့ အင်မတန် တုယှံ၊
လာပါကွဲ့ မမ သန္တိကံ။
ဆောင့်ကာအောင့်ကာ မလုပ်ပါနဲ့၊
ပေါင်းပါ့မယ် ယာဝဇီဝိတံ။
(အရှင်နနိ္ဒယ)
ဆရာလေးတွေက အတိရူပံ၊
ဦးပညာက အတိပိယံ။
ပြောလိုက်ပါရဲ့ ပိယဝါစံ၊
လာပါကွဲ့ မမ သန္တိကံ။
အာဟ အာဟ.......
(အရှင်ပညာစာရ ကန့်ဘလူ)
အနိစ္စာဝတ ဘုရားဟောပေ၊
သူ့မျက်နှာလေး စန္ဒ.အနေ။
အနိစ္စဘေးချိတ် မမ ဟဒယေ၊
သူ့အပြုံး တိဋ္ဌ ထာဝရေ။
(ဝီရပါရမီ၊ ကလေး)
အလွန်လှသည့် ဣတ္ထိကညေ၊
ချစ်ချင်ပါဘိ မောင်သမဏေ။
ဖွင့်မရ၍ ဥရမှာ.နေ၊
သူအကြည့် တိဋ္ဌ ဟဒယေ။
အရှင်သီလဝံသ (ဓမ္မရက္ခိတ)
ကြင်ဖော်မကွာ ဒွိန္နံသဟ၊
လက်ရှိဘဝ သောတုဇန။
လွမ်းရပြီပေါ့ အညတရ၊
မောင့်အဖြစ်က ပဗ္ဗဇ္ဇိတ။
မေ့ပစ်ဖို့က အတိဒုက္ခ၊
ဒီဘဝတော့ ကုဋေ ယူဇန။
(မြူတိမ်ကင်းတဲ့ အညတရလမင်း)
မြန်မာဂီတိ စာအသိသည်၊
ထုတိပျံ့ပြော ဤလောကဆီ။
လယ်တီပဏ္ဍိ ထွင်ဘိအာဒီ၊
ဣဒါနိ နော ခေတ်ရောက်ခဲ့သည်။
***
ပါဠိဂဏ ပြောပြကြရာ၊
ဉာဏဝီထိ ဂီတိပညာ။
သမဏာကြား ကိတ္တဗျာပါ၊
ဣဒါနိ ဇာယိ မမ´မှာ။
***
လယ်တီအစ ကိတ္တနထေရာ၊
ပါဠိဂဏ ပဗ္ဗဇန္တာ။
တေ ဂုဏာနံ ဧကန္နန္တာ၊
ဝန္ဒာမိ ရတ္တိဒိဝါ ဝါ။
(အသျှင်ကိတိ္တသာရ)
ပစ္ဆာသိဿ နယဂ္ဂါဟံ၊
လယ်တျာစေရ ပုဗ္ဗလေခံ။
ပဿကန္တ ပမောဒနံ၊
လေခက ကိတိ္တသမဏံ။
(ရွှေသုန်)
မြတောင်ဂရုတဲ့ ဝိဝဋံ၊
ရေးကြပါကွဲ့ သဟာယံ။
စကြနောက်ကြနဲ့ သောမနဿံ၊
စိတ်ဆိုးပါနဲ့ ယာစနံ။
မိသားစုကြီးကဲ့ မညတံ၊
ပျော်ပျော်ကြီးကိုကွဲ့ ဘိက္ကမံ။
လိခနရယ်နဲ့ သာကစ္ဆံ၊
တည်ရှည်ပာစေကွဲ့ သာသနံ။
"သံချိုဂီတိကာ လက္ခဏာ"
တစ်ပါဒကွဲ့ အဋ္ဌက္ခရာ၊
ကာရန်ချမှာတဲ့ သဒိသာ။
ပါဠိဘာသာနဲ့ သံကိဏ္ဏာ၊
ရေးကြပါကုန်ကွဲ့ ပတ္ထနာ။
(ရွှေသုန်)
မန္းတကၠသိုလ္ ဆရာႀကီး ဦးဆန္းထြန္း ကိုယ္ေရးအက်ဥ္း
....................................................................
ဆန္းထြန္း (မန္း-တကၠသိုလ္) အမည္ျဖင့္ စာအုပ္စာေပမ်ားစြာကုိ ေရးသားခဲ့ေသာ ျမန္မာစာဖြဲ႕ဝင္ စာေရးဆရာႀကီးဦးဆန္းထြန္းကို ဧရာဝတီတိုင္း၊ ဟသၤာတၿမိဳ႕နယ္၊ သႏြံသေနာ့ရြာ တစ္ဘက္ကမ္း၊ အိမ္ေျခတစ္အိမ္တည္းသာရိွေသာ က်ံဳးကဒူးရြာ၌ ၁၉၁၅-ခုနွစ္၊ ဧၿပီလ-၆ရက္၊ အဂၤါေန႔တြင္၊ အဖ ဦးဘိုးထြန္းနွင့္ အမိေဒၚျမခင္တို႔က ေမြးဖြားခဲ့သည္။ ေမြးခ်င္းေလးေယာက္တြင္ အႀကီးဆံုးျဖစ္ျပီး ငယ္မည္မွာ ေမာင္ပုေလး ျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းပညာကို သႏြံသေနာ့ရြာ၊ မူလတန္းေက်ာင္း၌ စတင္သင္ၾကားခဲ့သည္။ သတၱမတန္း အေရာက္တြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသို့ ေျပာင္း၍ သဒၵါသၿဂၤိဳဟ္ စေသာ ေလာကုတၱရာစာေပမ်ားကို သင္ၾကားခဲ့သည္။ ၁၉၂၈-ခုနွစ္တြင္ ရွင္ဇနိႏၵဟူေသာ ဘြဲ႕အမည္ျဖင့္ သာမေဏျပဳခဲ့သည္။ ၁၉၃၅-ခုနွစ္တြင္ အဂၤပူၿမိဳ႕ ေရႊဘံုသာေက်ာင္း၌ အရွင္ဉာဏိႆ ဘြဲ႕အမည္ျဖင့္ ပဥၥင္းခံခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ပထမျပန္ဆရာေတာ္ ရွင္ေတေဇာသာရ (ဆရာႀကီး ဒဂုန္ဦးထြန္းျမင့္) ထံတြင္ ေလာကုတၱရာ စာေပမ်ားကို ဆက္လက္သင္ၾကား၍ ပထမျပန္ စာေမးပြဲမ်ားကို ေျဖဆိုခဲ့သည္။ ၁၉၃၆-ခုနွစ္တြင္ ပထမႀကီးတန္းကိုေအာင္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ႀကီးပြားေရး မဂၢဇင္း၌ ကဗ်ာမ်ား. စာမ်ား စတင္ေရးသားခဲ့သည္။ စတင္ေရးသားခဲ့ေသာ စာမွာ "ေသခ်ိန္တန္ေသ" ျဖစ္သည္။
၁၉၃၇-ခုနွစ္တြင္ မႏၲေလးသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး အေက်ာ္အေမာ္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ အဘိဓဇမဟာရ႒ရု ေညာင္ရမ္းဆရာေတာ္၊ ဟံသာဝတီဆရာေတာ္၊ ခင္မကန္တိုက္ သူေဌးဆရာေတာ္၊ ဘုရားႀကီးတိုက္ဆရာေတာ္၊ မိုးေကာင္းတိုက္ စာခ်ဆရာေတာ္ ဦးပညာတို႔ထံ၌ တပည့္ခံ၍ ပါဠိဘာသာနွင့္ ဗုဒၶစာေပမ်ားကို ဆက္လက္သင္ၾကား ဆည္းပူးခဲ့သည္။ တဖက္မွလည္း ျမန္မာစာေပ ပ်ဳိ့ကဗ်ာမ်ားကို ေလ့လာလိုက္စားခဲ့သည္။
ဦးဆန္းထြန္းသည္ သန္လ်င္ ဘီအိုစီ ဓာတုေဗဒဆရာႀကီး ဦးေမာင္ေမာင္ထံတြင္လည္း အဂၤလိပ္စာ သင္ခဲ့ပါသည္။ ထို႔အျပင္ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ ဦးေသာမဒတၱ (ျမန္မာစာအဖြဲ႕ဝင္ စာေရးဆရာႀကီး ဦးေသာ္ဇင္) အထံ၌ လည္း ဟိႏၵီ. ဘဂၤါလီနွင့္ သကၠတဘာသာတို႔ကို ေလ့လာဆည္းပူးခဲ့သည္။
၁၉၄၀-ျပည့္တြင္ ေရႊျပည္ေတာ္သတင္းစာ၌ အရွင္ဉာဏိႆရ (ကာဝီယဝါစီ) အမည္ျဖင့္ ကဗ်ာမ်ားကို အပတ္စဥ္ ေရးသားခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အ႐ွင္ဉာဏိႆရသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ မဂၤလာရာမတိုက္၌ စာခ်ဘုန္းႀကီးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္လ်က္ရွိျပီး စာခ်ရင္း တဖက္မွ အရွင္အာဒိစၥဝံသ (ဦးေအာင္ျမတ္ထြတ္) အထံတြင္ နိကာယ္ငါးရပ္ ပိဋကတ္သံုးပံုကုိ ေလ့လာသင္ယူခဲ့ျပန္သည္။
၁၉၄၉-ခုနွစ္တြင္ အိႏၵိယနိုင္ငံ သ်ွႏိ ၱနိေကတန္ တကၠသိုလ္၌ ဟိႏၵီဘာသာ.အဂၤလိပ္ဘာသာ. တိဗက္ဘာသာ. ျပာကရစ္ဘာသာမ်ားကို ၂-နွစ္ၾကာ ဆက္လက္ေလ့လာသည္။ ဟိႏၵဴစာေရးဆရာႀကီး ရာဟုလာသံကိစၥည္းထံတြင္ အယူအဆ နည္းနာနိႆယမ်ားကို့လာမွတ္သားခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ျမန္မာနိုင္ငံသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိျပီး ၁၉၅၁-ခုနွစ္တြင္ လူဝတ္လဲခဲ့သည္။ လူထုဂ်ာနယ္၌ အယ္ဒီတာအျဖစ္ ၂-နွစ္ခန္႔ လုပ္ကိုင္၍ ထိုဂ်ာနယ္တြင္ နိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ေရးသားခဲ့သည္။
၁၉၅၃-ခုနွစ္တြင္ ေဒၚမမႀကီးနွင့္ လက္ထပ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ ျမန္မာစာဌာန၌ နည္းျပဆရာအျဖစ္ စတင္အမႈထမ္းခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဆန္းထြန္း (မန္း-တကၠသိုလ္) ကေလာင္အမည္နွင့္ မဂၢဇင္း ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ကဗ်ာေဆာင္းပါးမ်ားကို ေရးသားခဲ့သည္။
၁၉၅၇-ခုနွစ္တြင္ ျမန္မာစာလက္ေထာက္ကထိက ျဖစ္လာခဲ့ျပီး ၁၉၇၅-ခုနွစ္တြင္ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ ျမန္မာစာဌာန လက္ေထာက္ကထိက အျဖစ္မွ အျငိမ္းစားယူခဲ့သည္။ ၁၉၈၃-ခုနွစ္တြင္ ျမန္မာစာအဖြဲ႕၌ အခ်ိန္ျပည့္ အဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္ခဲ့ျပီး ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ ထိုတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။
ဆရာဦးဆန္းထြန္း၏ ပထမဆံုးလံုးခ်င္း စာအုပ္မွာ "ႏြားနွင့္စပါး" ျဖစ္ျပီး ၁၉၄၇-ခုနွစ္တြင္ ရဟန္းဘြဲ႕ျဖင့္ ေရးသားထုတ္ေဝခဲ့သည္။ ဆရာသည္ အဂၤလိပ္. ပါဠိ. သကၠတ. ဟိႏၵီ. ဘဂၤါလီဘာသာမ်ားကို တတ္ကြ်မ္းသူ ျဖစ္သည္။ ဆရာဦးဆန္းထြန္းသည္ မဂၢဇင္း ဂ်ာနယ္ စာေစာင္ ၃၀-ခန္႔တြင္ ေဆာင္းပါးအပုဒ္ေပါင္း မ်ားစြာကို လစဥ္ေရးသားခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ လံုမေလးမဂၢဇင္းတြင္ သူ႔ဘဝအေၾကာင္း က႑ဖြင့္၍ ပင္ကိုယ္ေရး အတၳဳပၸတၱိကို လစဥ္အခန္းဆက္ ေရးသားခဲ့ရာ ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ ျဖစ္သည္။ လုပ္သားျပည္သူ႔ ေန႔စဥ္သတင္းစာတြင္လည္း တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ပါရွိေသာ ယဥ္ေက်းမႈအနုပညာက႑၌ ျမန္မာစာေပဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ ေရးသားခဲ့သည္။
ျမန္မာစာေပနွင့္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါးမ်ားကို အမ်ားဆံုးေရးသားခဲ့ေသာ စာေရးဆရာႀကီး ဦးဆန္းထြန္းသည္ ၁၉၈၉-ခုနွစ္ ဇြန္လ၂၀-ရက္ေန႔တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္တြင္ ဇနီးေဒၚမမႀကီးနွင့္ သား သမီး ၉-ေယာက္၊ ေျမး ၁၈-ေယာက္၊ ျမစ္ ၃-ေယာက္ က်န္ရစ္သည္။
ဦးဝီရေသနေရ.......ေက်းဇူးပါဘုရား။
.....................................................................
"မန္းတကၠသိုလ္ ဆရာႀကီး ဦးဆန္းထြန္း"
ဆရာႀကီးဦးဆန္းထြန္းဟာ ဆ႒သဂၤါယနာပဲြေတာ္ႀကီးမွာ ပါဠိစကားျပန္ ပညာ႐ွင္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ ပညာအယူအဆကို ကေမၻာဒီးယား သာသနာပိုင္ (ဘဲြ႔ေတာ္က ဖရဘိမူလလို႔ ထင္ရဲ႕)နဲ႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တို႔က အင္မတန္ သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္လို႔ မင္းသားႀကီးသီဟာႏုထံမွာ တင္ျပၿပီး ကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံကို ပညာ႐ွင္အျဖစ္ ပင့္ေဆာင္ကာ အလုပ္ခန္႔ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကေသးတယ္။ မိမိႏိုင္ငံနဲ႔ လူမ်ဳိးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ဆရာႀကီးဟာ မလိုက္ခဲ့ပါဘူး။ ဆ႒သဂၤါယနာပဲြႀကီး ၿပီးဆံုးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဆရာႀကီးကို မန္းတကၠသိုလ္မွာ ျမန္မာစာကထိကအျဖစ္ ခန္႔အပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ဆရာႀကီးဟာ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္မွာလည္း တစ္ဘဝတာ ခႏၶာခ်ဳပ္ၿငိမ္းသည္အထိ ကထိကအျဖစ္နဲ႔ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ တပည့္အမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္ သတၱမတန္းမေအာင္ဘဲနဲ႔ မန္း+ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ႏွစ္ခုလံုးမွာ ကထိကအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးသူဟာ သူတစ္ေယာက္ပဲ ရိွမယ္ထင္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ အင္မတန္ေလးစားရတဲ့ သူရဲေကာင္းသံုးေယာက္မွာ ဆရာဆန္းဟာ နံပါတ္တစ္ပါ။ ဆရာဆန္းဟာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္မရိွ႐ွာဘူး။ အငွါးဘဝ၊ ဝန္ထမ္းအိမ္ဘဝနဲ႔ပဲ ဟိုမွသည္. သည္မွဟို ေျပာင္းေရႊ႔ေနထိုင္ရပါတယ္။ မန္း တကၠသိုလ္၌ ဆရာမျဖစ္ခင္ ဘဝမွာဆရာဟာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ မရိွ႐ွာပါဘူး။ အိမ္ပိုင္မရိွတဲ့ဘဝမွာ စာအုပ္စာတမ္းေတြ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေတာ့ ျပည့္စံု႐ွာမွာလဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာဆန္းဟာ မႏၱေလးမွာ ေနစဥ္အခ်ိန္တုန္းက အေသာကာရာမတိုက္ကို သြားၿပီးေတာ့ စာဖတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေလ်ွာ့ေတာ့ မတြက္ေလနဲ႔။ စာတစ္ခုကို သိခ်င္လို႔ ေမးလိုက္ရင္ ဘယ္ပိဋကတ္ေတာ္၊ စာမ်က္ႏွာ ဘယ္ေလာက္ေလာက္မွာ ပါႏိုင္တယ္လို႔ တန္းခနဲေနေအာင္ ေျပာႏိုင္တယ္။ ဂႏၳသညာ အင္မတန္ ေကာင္းတယ္။ စာေရးရင္လည္း ၾကံဳတဲ့ေနရာမွာ ေတြ႔တဲ့ စာရြက္နဲ႔ပဲ ေရး႐ွာတယ္။ ဘာစာအုပ္မ်ွ မၾကည့္ဘဲနဲ႔ လက္တန္းေရးတာ မ်ားပါတယ္။ ေရးၿပီးရင္လည္း ေပ်ာက္ကေရာ။ ဆရာႀကီးဦးမင္းၾကည္ ေျပာဖူးတာေလးတစ္ခုကို အေၾကာင္းဆိုက္လို႔ ဒီေနရာမွာ တင္ျပပါဦးမယ္။ ၁၃၄၄.ခုႏွစ္ ကာလတုန္းက ဆရာဆန္း ရန္ကုန္ကို အလည္လာစဥ္ ကမၻာေအးမွာ တည္းခိုက္...ဗဟန္းေညာင္တုန္း ဦနာရဒရဲ႕ (၁၃၄၃.ခုႏွစ္)အဂၢမဟာအေက်ာ္ ပူေဇာ္ပဲြေန႔နဲ႔ ၾကံဳႀကိဳက္တယ္။ ဆရာႀကီး ဦးေရႊေအာင္က ဆရာဆန္း ေရာက္ေနမွန္းသိလို႔ ဦးမင္းၾကည္ကို သြားပင့္ခိုင္းတယ္။ ပူေဇာ္ပဲြေရာက္ေတာ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အားရပါးရ စကားလက္ဆံု က်ေနတုန္းမွာပဲ အခမ္းအနားမႉးက ဆရာဆန္းကို ရတုပိုဒ္စံု ရြတ္ေပးဖို႔ ပင့္တယ္။ ဆရာဆန္းဟာ ေနရာမွ ထလာၿပီးေတာ့ ပိုဒ္စံုရတုကို ခ်က္ခ်င္းလက္တန္းရြတ္ဆို ပူေဇာ္႐ွာတယ္။ အခမ္းအနားၿပီးလို႔ ဆရာႀကီးဦးေရႊေအာင္က ဆရာဆန္းရဲ႕ ရတုပိုဒ္စံုကို ျပန္ရြတ္ျပခိုင္းေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ ရီၿပီးေတာ့ပဲ ေနာက္တစ္မ်ဳိး ထပ္ရြတ္ျပပါတယ္။ ဒါလည္း ထူး႐ွယ္ပဲ။ ဆရာဆန္းဟာ ဘာကိုေရးေရး လက္တန္းေရး။ ဘာကိုရြတ္ရြတ္ လက္တန္းရြတ္ၿပီးေတာ့ ဘာကိုမ်ွ မွတ္မွတ္သားသား မထားဘဲနဲ႔ ပစၥလတ္ခတ္ လုပ္လြန္းလို႔ ဆရာဆန္းရဲ႕ တူေတာ္ေမာင္ စာေရးဆရာႀကီးက ဆရာဆန္းကို ကင္ပြန္းတပ္ေလရဲ႕။ ဗ႐ုတ္သုကၡပညာရိွတဲ့။
အသက္အရြယ္ငယ္စဥ္အခ်ိန္မွာ ဆရာႀကီးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ပူတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သုတၱနိပါတ အ႒ကထာမွာလာတဲ့ ပါဠိကို ကိုးကားၿပီး နိဝါတမဂၤလာအားျဖင့္ သံုးႏႈန္းထားတဲ့ ပါဠိနဲ႔ အနက္ပါဖ်ား...
နရကာ အာဂတာနံ ဂတၱာနိ တတၱာနိ ေဟာႏိၱ။
နရကာါ ငရဲျပည္မွ။ အာဂတာနံ၊ လာၾကကုန္ေသာ သတၱဝါတို႔၏။ ဂတၱာနိ၊ ကိုယ္တို႔သည္။ တတၱာနိ၊ ပူကုန္သည္။ ေဟာႏိၱ၊ ျဖစ္ကုန္၏။
ဒါေလးကေတာ့ ဆရာဆန္း သ်ွ ႏိၱနိေကတန္မွာ စာသင္စဥ္ သူ႔ကိုယ္သူ အားေပးတဲ့စာပါဖ်ား..
န တာဝ သုပိတံု ေဟာတိ ရတိၱ နကၡတၱမာလိနီ။
နကၡတၱမာလိနီ၊ `ၾကယ္စဥ္´လႊမ္းေသာ။ ရတိၱ၊ ညဥ့္အပိုင္းအျခားသည္။ တာဝ၊ ပန္းတိုင္မေရာက္မခ်င္း။ သုပိတံု၊ အိပ္စက္နားေနရန္။ န ေဟာတိ၊ မဟုတ္ေသး။
န တာဝ သုပိတံု ေဟာတိ။
ေမာင္မင္း၊ အိပ္ခ်ိန္မက်ေသး။
ရတိၱ နကၡတၱမာလိနီ။
ည၏အလွ ၾကယ္ေပါင္းခ။
ပဋိဇဂိၢတုေမေဝသာ ရတိၱ ေဟာတိ ဝိဇာနတာ။
မသိသူေက်ာ္သြား၊ သိသူေဖာ္စား။
ဒါလည္း ဆရာဆန္းရဲ႕ ဒႆနတစ္ခုပါ .....
တဟားဟားရယ္ျပလ်ွင္ တစ္ျပားမ်ွ မတန္။
ျပံဳးျပလ်ွင္ ႏွစ္ျပားတန္သည္။
မ်က္ႏွာငယ္ျပလ်ွင္ တစ္ရာတန္သည္။
တိတ္တိတ္ေနလ်ွင္ တစ္ေထာင္တန္သည္။
အ.လ်ွင္ တစ္သိန္းတန္သည္။
မဲ့ျပလ်ွင္ တစ္သန္းတန္သည္။
ငိုျပလ်ွင္ ဆယ္သန္းတန္သည္။
႐ိွဳက္ျပလ်ွင္ ျပည္တန္သည္။
ဒါႀကီးကေတာ့ လယ္တီဂႏၳဝင္ေက်ာ္ရဲ႕ နိဒါန္းမွာ ေတြ႔ရတဲ့ ဆရာဆန္းေဖာ္က်ဴးထားတဲ့ ဂါထာႀကီးပါဖ်ား..
ပါဒါ ဃာတာ အေသာေကာ တိလကကုရဝကာ
ဝိကၡဏာလိဂၤေနဟိ၊
ထီနံ ဖႆာ ပိယဂုၤ ဝိကသတိ ဝကုေလာ
သီဓုဂ႑ဴသေသကာ။
မႏၵာေရာ နမၼဝါက်ာ ပဋဳမုဒု ဟသနာ
စမၸေကာ ဝတၱဝါတာ၊
စူေတာ ဂီတာ နေမ႐ု ဝိကသတိ စ
ပုေရာ နတၱနာ ကဏိၰကာေရာ။
(မ၊ ရ၊ ဘ၊ န၊ ယ၊ ယ၊ ယ.ဂိုဏ္းတို႔ျဖင့္ ဖဲြ႔စီထားေသာ သဒၶရာဂါထာ)
ဆရာႀကီးဦးဆန္းထြန္းကိုယ္တိုင္ ျမန္မာျပန္ထားေသာ ယင္းဂါထာ၏ အဓိပၸါယ္ကား .....
ေသာ္ကပင္ ပြင့္ေနက် မပြင့္လ်ွင္ ေျခက်င္း၀တ္ထားေသာ အပ်ဳိေခ်ာေခ်ာေလးက သူ႔ေျချဖင့္ အပင္ရင္းကို နာနာဖိ၍ နင္းေပးရသည္။ သို႔မွ ေသာ္ကပင္ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ပြင့္ေသာဟူ၏။
ျပည့္စင္ပင္(တိလက) မပြင့္လ်ွင္ အပ်ဳိေခ်ာေခ်ာ(သုႏၵရီ)ကေလးက အပင္ကို ရႊန္းရႊန္းစားစား ၾကည့္ၾကည့္ေပးရသည္။
လိပ္ဆူးနီပင္(ကုရဝက) မပြင့္လ်ွင္ ပင္တံကို ေပြ႔ဖက္ဆုပ္ကိုင္ေပးရသည္။
ဥပါသကာပင္(ပိယဂုၤ) မပြင့္လ်ွင္ အပင္ကို ထိတို႔ထိတို႔ေပးရသည္။
ခ်ရားပင္(ဝကုလ) မပြင့္လ်ွင္ (ရမ္)ကဲ့သို႔ေသာ အရက္ျပင္းျပင္းကိုငံု၍ အပင္းရင္းမွ ေထြးေထြးေပးရသည္။
အင္းကသစ္ပင္(မႏၵာရ) မပြင့္လ်ွင္ အပင္နားမွာ စကားခ်ဳိခ်ဳိဆိုသည္။
စကားပင္(စမၸက) မပြင့္လ်ွင္ ပီပီျပင္ျပင္(ပဋ) သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔(မုဒု) စကားကို အပင္နားမွာ ဆိုရသည္။
သရက္ပင္(စူတ) မပြင့္လ်ွင္ အပင္ရင္းကိုျဖစ္ေစ၊ အကိုင္းအခက္ကိုျဖစ္ေစ အာေငြ႔ေပးရသည္။
နတ္ပုန္းညက္ပင္(နေမ႐ု) မပြင့္လ်ွင္ အပင္ရင္းမွာ သီခ်င္းဆိုေပးရသည္။
မဟာေလွကား သို႔မဟုတ္ ေတာင္ဖက္ဝန္းပင္(ကဏိၰကာရ)မပြင့္လ်ွင္ အပ်ဳိေခ်ာေခ်ာေလးက အပင္နားမွာ ကေပးရသည္။
သို႔ျပဳသျဖင့္ ေသာ္ကစေသာ အပင္မ်ား ပြင့္လာေသာဟူ၏။
ဒါကေတာ့ နာမည္ေက်ာ္နီတိႀကီး ႏွစ္ေစာင္အေပၚကို ဆရာဆန္းရဲ႕ သံုးသပ္ခ်က္ပါဖ်ား...
ေလာကနီတိသည္ = ေရးစာထက္ စုစာမ်ား၏။
စာဏက်နီတိသည္ = စုစာထက္ ေတြးစာ. ေရးစာက
ပိုမ်ား၏။
တြင္းသင္းမင္းၾကီးက "ေလအံ့၊ ေခ်အံ့၊ ေပအံ့"တို႔ကို “လိမ့္၊ ခ်ိမ့္၊ ပိမ့္“ဟူ၍ ျမန္မာနည္းျဖင့္ ပုဒ္စပ္၍ သံုးစဲြသကဲ့သို႔ ဆရာဆန္းသည္လည္း "ရအံ့၊ လအံ့၊ စအံ့"တို႔ကို "ရံ႕၊ လံ့၊ စံ့"ဟူ၍ ပုဒ္စပ္ၿပီး အဘယာရာမ ဆေတာ္ႀကီး၏ ဂုဏဝႏၵနာ ေလ်ွာက္ထားလႊာ၌ သံုးႏႈန္းပံုကား ဤသို႔ပါတည္း။
၁။ ၿခီးက်ဴးမရာ၊ ငါ့ခမ်ာ၊ ဘာက္ိုလုပ္ပါရံ႕။
၂။ ဝပ္ဆင္းရိွခိုး၊ ထိ႐ွစ္မ်ဳိး၊ အက်ဳိးရပါလံ့။
၃။ ဤသို႔သိေလာင္း၊ တရိွေလာင္း၊ မိေက်ာင္းပံုတစံ့။
စီးပြားေရး မျပည့္စံု႐ွာတဲ့ ဆရာႀကီးဦးဆန္းထြန္း ရြတ္ဆိုႏွွလံုးသြင္းေလ့ရိွတဲ့ ပါဠိကေတာ့ "အသမိဒိၶ ဒေမတိ ေနာ"တဲ့။ အနက္အဓိပၸါယ္ကေတာ့....မျပည့္စံုမႈသည္ တပည့္ေတာ္တို႔အား ယဥ္ေက်းေစပါ၏။
အခုေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ဆန္းထြန္း (မန္းတကၠသိုလ္)ရဲ႕ သူ႔ဘဝအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္းစာအုပ္၊ လယ္တီဦးလွပိုင္ရဲ႕ လယ္တီ ဂႏၳ၀င္ေက်ာ္ သမိုင္း စာအုပ္၊ အဘယာရာမဆေတာ္ႀကီးရဲ႕ ရာျပည့္စာအုပ္၊ ဆရာဦးေအာင္သင္းနဲ႔ ဆရာပါရဂူတို႔ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴး၊ google မွ ဆရာဆန္းရဲ႕ အေၾကာင္းအရာမ်ားနဲ႔ ေထတပစၥယိက ဆရာေတာ္မ်ားထံမွ ရလာခဲ့ေသာ အခက္အလက္မ်ား ျဖစ္ပါသည္ဖ်ား...
..............................................................
အခုေဖာ္ျပမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ ဆရာဆန္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဖ့ဘုတ္ေပၚမွာ ေတြ႔ျမင္ၾကည္ညိဳခဲ့ရတဲ့ ပို႔စ္အခ်ဳိ့ပါဖ်ား...
ဆရာႀကီးဆန္းထြန္း (မန္းတကၠသုိလ္) ၏....
ႏွစ္တစ္ရာျပည့္ ဂုဏ္ျပဳပဲြ
®®®®®®®®®®®®®®®®
စိုင္းသာလိႈင္(လိေမၼာ္ေျမ)
စာေပပညာရွင္ႀကီးမ်ား၊ စာေရးဆရာႀကီးမ်ား၏ေႏွာင္းေခတ္လူငယ္မ်ား အားက်အတုယူဖြယ္ရာမ်ားကို သတင္းစာမ်ား၊ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ဖတ္႐ႈျမင္ေတြ႕ရာမွ ျမန္မာစာေပပညာရွိ/ ဦးဆန္းထြန္း (မန္းတကၠသုိလ္၏) ႏွစ္ တစ္ရာျပည့္ ဂုဏ္ျပဳပြဲက်င္းပရန္ ဆရာႀကီး၏ တပည့္သားေျမးမ်ားက စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေနၾကေၾကာင္း ၾကားသိရသျဖင့္ ဆရာႀကီးအေၾကာင္း ေဆာင္းပါးေရးသား ရန္ ဆႏၵျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။
ဆရာႀကီး ဦးဆန္းထြန္းကို ၁၉၁၅ ခုႏွစ္ ဧၿပီ ၆ ရက္တြင္ အဖ ဦးဖိုးထြန္း၊ အမိ ေဒၚျမခင္တို႔က ဟသၤာတ ခ႐ိုင္ ေတာင္ပိုင္း သႏြံသေနာရြာႏွင့္ သာစည္ရြာႏွစ္ရြာ အနီး က်ဳံကဒူးေက်းရြာ၌ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ သႏြံသေနာ ရြာဦး ေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ ဆရာေတာ္ ဦးကုသလ စာရတုိ႔က သုတ္ၿပီး၊ ႐ုပ္ၿပီး ေအာင္သဒၶါသင္ၾကားေပးသည္။
သ႐ုပ္သကန္ကြဲေအာင္သၿဂႋဳဟ္သ႐ုပ္ခြဲေပးသည္။ ေနရင္း မူဋီကာေက်ာ္နိသာယ၊ လယ္တီပ႑ိတဦးေမာင္ႀကီး၏ ပါဠိစကားသင္ႏွင့္ စာေရး သင္၊ မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီး ၏ ပဏိဏၰကနိယံႏွင့္ ဋီကာေက်ာ္နိယံ တို႔ကို သင္ယူၿပီး ေျမာက္ အေျခခံခုိင္ခိုင္ ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ ႀကီး၊ ဆရာေတာ္ေလးတုိ႔ကပင္ တရားေဟာခိုင္း၍ ကိုရင္ ဘဝႏွင့္ ဓမၼကထိကျဖစ္ခဲ့ သည္။ ၁၉၂၈ ခုႏွစ္တြင္ ရွင္သာမေဏျပဳၿပီး ရွင္ဇနိႏၵဘြဲ႕အမည္ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္တြင္ အဂၤပူၿမိဳ႕ေရႊဘံုသာ ေက်ာင္းတိုက္၌ ရွင္ဥာဏိ သာရဘြဲ႕ျဖင့္ ပၪၥင္းခံရဟန္းျပဳခဲ့သည္။
ဆရာႀကီး၏ဘဝကို ထုဆစ္ၾကည့္လွ်င္ ပညာငတ္ ေသာ ႏို႔ဖုန္းစား ပညာသင္ငယ္ဘဝ၊ ထုိ႔ေနာက္ ရဟန္း ေတာ္၊ စာခ်ဘုန္းႀကီး၊ ဓမၼကထိက၊ အိႏၵိယပညာေတာ္ သင္၊ သတင္းစာအယ္ဒီတာ၊ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဝင္စားသူ၊ တကၠသုိလ္ ျမန္မာစာဆရာ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ျမန္မာစာအဖြဲ႕ ဝင္ စသည္တုိ႔ျဖင့္ ဘဝမ်ဳိးစံုက်င္လည္ခဲ့သည္။ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္တြင္ မႏၲေလး တကၠသုိလ္ ျမန္မာစာဌာန၌ နည္းျပ ဆရာအျဖစ္ စတင္အမႈထမ္းခဲ့ၿပီး ထိုႏွစ္မွာပင္ ေဒၚမမ ႀကီးႏွင့္ အေၾကာင္းပါ လက္ထပ္ခဲ့သည္။ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာစာဌာနလက္ေထာက္ကထိကအျဖစ္မွ အၿငိမ္းစား ယူခဲ့သည္။
ဆရာႀကီးသည္ က်င္လည္ရာဘဝ တိုင္းမွာ လည္း မည္ကာမတၱမဟုတ္၊ နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း က်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔ ထဲထဲဝင္ဝင္ ရွိလွသည္။
မႏၲေလးတကၠသုိလ္တစ္ခုလံုးက ဆရာႀကီးကိုသိၾက သည္။ ခင္မင္ခ်စ္ခင္ ႐ိုေသေလးစားၾကသည္။ ဝိဇၨာ /သိပၸံ အထူး ျပဳဘာသာရပ္မ်ားမွ အခ်ဳိ႕ေသာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားသည္ မိမိတို႔စာသင္ခန္းကိုပစ္၍ ဆရာႀကီး ၏ စာသင္ခ်ိန္အခန္းမ်ားကို တက္ေရာက္ သင္ယူ မွတ္သား ေလ့ရွိၾကသည္။ ဆရာႀကီး၏ သင္ၾကားပို႔ခ်ခ်က္မ်ားမွာ လည္း အၿမဲေဝဆာစည္ကားေနတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာႀကီးကိုအမွီျပဳ၍ မန္းတကၠသုိလ္ႏွင့္ ျမန္မာစာဌာန သည္ အၿမဲပင္ဂုဏ္တက္ လူသိမ်ားခဲ့ရသည္။
ဆန္းထြန္း (မန္းတကၠသုိလ္) သည္ ကာဝိယဝါစီ (ကဗ်ာစာဆို) အရွင္ဥာဏိသာရတစ္ျဖစ္လဲ သိရသည္မွာ မႏၲေလး ၿမဳိ႕၏ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားေသာ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲမ်ားမွ စတင္ခဲ့သည္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ပ်ံလြန္ ေတာ္မူလွ်င္ စ်ာပနပြဲမ်ား အႀကီးအက်ယ္ က်င္းပေလ့ရွိ သည္။ စ်ာပနပြဲႀကီးမ်ားတြင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူၿပီးေသာ ဆရာေတာ္ႀကီး မ်ား၏ ေထ႐ုပၸတၱိ၊ ပရိယတၱိ၊ ပဋိပတၱိ ဂုဏ္ရည္မ်ားကို ရတု၊ ေတးထပ္၊ လူးတား၊ လြမ္းခ်င္း၊ တမ္းခ်င္းတုိ႔ျဖင့္ ဆရာႀကီး ကိုယ္တိုင္ေရးသားကာ ကိုယ္တိုင္ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ေလ႔ရွိသည္။
ထိုသုိ႔ေသာ ပူေဇာ္ ပြဲမ်ားတြင္ ထိုစဥ္က လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားေနၾကေသာ အႏုပညာ ရွင္မ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ဇာတ္မင္းသားႀကီး ေရႊမန္းတင္ေမာင္၊ ႐ုပ္ေသးမင္းသားႀကီး ေရႊဘိုတင္ေမာင္တို႔ႏွင့္ အၿပိဳင္ပင္ ဆရာႀကီးမွာ ပြဲေတာင္းခံ ရေလ့ရွိသည္။ ထုိအႏုပညာသည္ႀကီးမ်ားထက္ပင္ ဆရာ ႀကီးသည္ ပို၍ထိန္းႏိုင္ေလ့ရွိသည္။ ဆရာႀကီး၏အသံမွာ လည္း အလြန္ ၾသဇာျပည့္ဝေဝစည္၍ ခ်ဳိၿမိန္လွသည္။ အခ်ဳိ႕ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲမ်ားဆိုလွ်င္ ဆရာႀကီးအားလပ္ရက္ကို ေစာင့္ဆိုင္းၿပီးမွ က်င္းပၾကေၾကာင္း သိရသည္။
ဆရာႀကီး၏ အသံမွာ တစ္မူထူးျခားသည္။ စကား ေျပာရာတြင္ ပါဠိဂါထာမ်ားကို ရြတ္ဖတ္ရာ၌ပင္ ဂီတသံ ေပါက္ေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဆရာႀကီး၏ ႐ုပ္ရည္ မွာ ဆရာႀကီး၏ စံျပဳေလာက္ေသာ အသံႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္သည္။ တစ္ခါေတြ႕လိုက္လွ်င္ တစ္သက္ မေမ့ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ပင္ စြဲထင္ေနေစေသာ ကဗ်ာမဆန္လွေသာ အလွပုိင္ရွင္ျဖစ္သည္။ ဦးေခါင္းမွာ သာမန္ထက္ ဖြံ႕သည္။ အသားအေရမွာ ညိဳၿပီး အရပ္မျမင့္လွပါ။ သို႔ေသာ္ ခန္႔ညားေသာ ႐ုပ္သြင္မွာ ေပၚေပၚလြင္လြင္ရွိလွသည္။
ဆရာႀကီးသည္ ျမန္မာစာေပသင္ၾကားပို႔ခ်ရာတြင္ ဝန္ႀကီးပေဒသရာဇာ၏ မဏိကက္ျပဇာတ္ကိုသင္ၾကားေပး ေသာအခါ ဇာတ္ဝင္သီခ်င္းမ်ား၊ ငိုခ်င္းမ်ား၊ ဇာတ္ခ်င္း မ်ားကို ဦးစြာဆုိျပၿပီးမွ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္မ်ားကုိ မ်က္စိ တြင္ ပိုေပၚလာေအာင္ သ႐ုပ္ေဖာ္သင္ျပေပးေလ့ရွိသည္။ ဆရာႀကီး သခင္ ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၏ ေလးခ်ဳိးႀကီးမ်ားကို သင္ယူရာတြင္လည္း သံေနသံထားႏွင့္ ဦးစြာဆိုျပၿပီးမွ ေခတ္ႏွင့္သမုိင္း ေနာက္ခံကိုရွင္းျပသည္။
ထုိ႔ေနာက္ ေလးခ်ဳိးႀကီးမ်ား၏ သေဘာအနက္ကို ဖြင့္ဆုိခဲ့သည္။
စာေပဂုဏ္ေျမာက္ပံုကို သာဓကေဆာင္သည္။ ကုိးခန္း ပ်ဳိ႕ဘြဲ႕လြန္တန္း မ်ား တြင္ အင္းဝေခတ္ပ်ဳိ႕မ်ားႏွင့္ မဏိ ကု႑လဝတၳဳတုိ႔ကို လက္ဖ်ား ခါေလာက္ေအာင္ လက္ ကုန္ႏိႈက္ သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။
ဆရာႀကီး၏ ကုိယ္တိုင္ေလ့လာသင္ ယူေသာ စနစ္ ျဖင့္ ျမန္မာျပည္တြင္ ေပၚထြန္းၿပီးသမွ် ကဗ်ာအမ်ဳိးအစား အားလံုးကို စံေျမာက္ေအာင္ ေရးတတ္သူျဖစ္သည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးမျဖစ္မီကပင္ ပညာရွင္မ်ားခ်ီးက်ဴး ေလးစားခဲ့ရေသာ ကာဝိယဝါစီ(ကဗ်ာစာဆုိ) အရွင္ဥာဏိ သာရ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဆရာႀကီး၏ ငယ္ဘဝပညာသင္ခဲ့ ရပံုမွာ ႏုိ႔ဖုန္းစားပမာျပတ္တစ္လွည့္ ဝတစ္လွည့္ျဖင့္သာ သင္ ၾကားခဲ့ရသည္။
ဆရာႀကီး၏ဇာတိမွာ ဟသၤာတခ႐ိုင္ အတြင္းမွ အိမ္ေျခတစ္အိမ္ တည္းသာရွိေသာ က်ံဳကဒူးရြာ ျဖစ္ၿပီး လယ္တဲႀကီး တစ္တဲပင္ျဖစ္ သည္။ ေနာင္တစ္ခါ ေခ်ာင္း တစ္ဖက္ကမ္းရွိ သႏြံသေနာသို႔ေျပာင္းေရႊ႕မွသာ စာ စတင္ သင္ၾကားခြင့္ရသည္။ ယင္းရြာမူလတန္း ေက်ာင္း တြင္ စတုတၴတန္းေအာင္ျမင္ခဲ့ သည္။ ကိုလိုနီေခတ္ ေက်းလက္ေဒသတြင္ မည္သည့္ပညာေရးစနစ္မွန္း မသိ ေသာကာလ၌္ သတၱမတန္းအထိ သင္လိုက္ရေသးသည္။
မူလတန္းေက်ာင္းမွ ေဝဝါးဝါးပညာေရးျဖင့္ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသုိ႔ ေျပာင္းကာပါဠိဘာသာ၊ သဒၵါ၊ သၿဂႋဳဟ္၊ ဘုန္းႀကီးစာမ်ားကို အားပါးတရသင္ယူေတာ့သည္။ ပါဠိ စာေပကုိ အေျခခံခုိင္ခိုင္သင္ယူၿပီး ဆရာႀကီး၏ ဆရာ တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ရွင္ေတေဇာသာ (ဒဂုန္ဦးထြန္းျမင့္) ႏွင့္ ဆံုစည္းရျခင္းသည္ ႀကီးစြာေသာ ကံေကာင္းမႈတစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီး ဒဂုန္ဦးထြန္းျမင့္သည္ ထုိစဥ္က ေအာင္ျမင္ေသာ စာေရးဆရာျဖစ္ေနၿပီး လယ္တီ ပ႑ိတ ဦးေမာင္ႀကီး ကပင္ အားထားရသူတစ္ဦးျဖစ္ ေနရသည္။ ဒဂုန္ဦးထြန္းျမင့္ကုိ အားက်ၿပီး ဆရာႀကီး စာေရးခ်င္လာေတာ့သည္။ ျမန္မာစာေပကို ပုိမိုစိတ္ဝင္ စားလာၿပီး အားစုိက္ေလ့လာေတာ့သည္။ စင္စစ္ဆရာႀကီး ဒဂုန္ဦးထြန္းျမင့္သည္ ေက်းလက္ဇနပုဒ္မွ ႏြံနစ္ေနေသာ ပတၱျမားပြင့္ကို ဆယ္ယူေပးခဲ့သူျဖစ္သည္။
===================
ဆရာႀကီးဦးဆန္းထြန္း၏ စာေပ ေလ့လာလုိက္စားမႈမွာ အမ်ားက ေတာင္းပန္ယူရသည္အထိျဖစ္သည္။ အသက္ႏွင့္ ရင္းသည္အထိ ဇြဲေကာင္း လြန္းသည္။ ရန္ကုန္-ဗဟန္း ေရႊက်င္ ေက်ာင္းတိုက္တြင္ အရွင္ဏိသာရ ဘဝႏွင့္ သီတင္းသုံးေနစဥ္ ၁၅ ႏွစ္ ခန္႔ ျမန္မာစာ ျမန္မာမႈကို ေဇာက္ခ် ေလ့လာအထူးအာ႐ုံစုိက္လြန္းသျဖင့္ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ က်န္းမာေရး ခ်ဳိ႕တဲ့ခဲ့ရသည္။ ဆရာႀကီးသည္ အသက္ကိုပင္ ပဓာနမထားဘဲပညာ သင္ခြင့္ရစဥ္ အားပါးတရ သင္ၾကား မည္ဟု ဆံုးျဖတ္၍ အိႏၵိယသို႔ ရဟန္း ဝတ္ျဖင့္ ပညာေတာ္သင္ခရီးထြက္ခဲ့ သည္။ ရာဘင္ျဒာ နတ္တဂိုးတည္ ေထာင္ေသာ ရွန္တိနိေကတန္ တကၠသုိလ္ဝင္ခြင့္ စာေမးပြဲအတြက္ MA သမားမ်ားႏွင့္ယွဥ္၍ေျဖဆိုခဲ့ သည္။ ေကာင္းစြာ ေအာင္ျမင္၍ ရွန္တိနိေကတန္တြင္ စေကာ္လာဘဝ ျဖင့္ ႏွစ္ႏွစ္ ပညာသင္ယူခဲ့သည္။ အိႏၵိယတြင္ ရာဟုလာ သံကစၥည္းႏွင့္ ဆံုခဲ့ရသည္။ ဆရာလည္းျဖစ္၊ ေက်းဇူးရွင္လည္းျဖစ္ေသာ ရာဟု လာသံကစၥည္းသည္ ကမၻာ့ဘာသာ စကားေပါင္း ၃ဝ ေက်ာ္တတ္ေျမာက္ သည္။ ဆရာႀကီးသည္ သူ႔ဆရာကို အားက်ၿပီး ဘာသာမ်ဳိးျခား၊ စာစကား မ်ားစြာကို ေလ့လာသင္ယူခဲ့သည္။ ပါဠိ၊ ဟင္ဒီ၊ ဘဂၤါလီ၊ အူရဒူ၊ အဂၤလိပ္ စာစသည္ျဖင့္ ဘာသာဆယ္မ်ိဳး ေလာက္ကို ႏုိင္နင္းစြာ တတ္ေျမာက္ ခဲ့သည္။ ဆရာႀကီးသည္ ပညာရွာေဖြ ရာတြင္ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း သန္းေခါင္ သန္းလြဲမိုးလင္းထိတိုင္ ေလာဘတႀကီး ျဖင့္ ပင္ပန္းစြာ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ကထိ လကၡဏဝိေသာဓနိက်မ္းကို ဆရာႀကီး ျပဳစုေရးသားေသာအခါ ပညာရွင္ မ်ားက လက္ဖ်ားခါ ခ်ီးက်ဴးၾကရင္း ဆရာႀကီး၏ ပညာအတိမ္အနက္ကို ထိုက်မ္းတည္းျဖင့္ ခ်င့္တြက္မိၾကသည္။
ေတာ္႐ုံတန္႐ုံျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးခဲလွေသာ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းက မိမိ၏ တစ္ သက္တာမွတ္တမ္းႏွင့္ အေတြးအေခၚ မ်ား စာအုပ္ထဲတြင္ ကုိဆန္းထြန္းကား စာစုံေအာင္ဖတ္သူ၊ ဖတ္သမွ်ကုိ မွတ္မိ သူ၊ ေက်ညက္ကြၽမ္းက်င္သူဟူ၍ ခ်ီးမြမ္း မွတ္တမ္းတင္ခဲ့သည္။
တကၠသုိလ္တြင္ ဆရာႀကီး က်င္ လည္ခဲ့စဥ္က ျမန္မာစာေပအတြက္ သုေတသနျပဳ၍ ေက်းဇူးမ်ားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့မႈမ်ားစြာ ရွိခဲ့သည္။ သာဓကအားျဖင့္ ဝန္ႀကီးပေဒသရာဇာ၏ ထန္းတက္သမားဘြဲ႕ ''ေႏြဦးကာလျမဴထ ေသာအခါ'' တ်ာခ်င္းအခ်ပုိဒ္တြင္ ''ၿပီးလွ်င္ေရမရွာ ေခြးသာေကြၽးေတာ့ သည္'' စာသားသည္ ''ၿပီးလွ်င္ေရမရွာ ေခြကာ ေကြးေတာ့သည္'' သာ ျဖစ္သင့္ ေၾကာင္း၊ ျမန္မာ့လူေနမႈဓေလ့မွာ လူႏွင့္ ေခြးကုိ အဆင့္တူတစ္သားတည္း မထား သင့္ေၾကာင္း ေထာက္ျပခဲ့သည္။
သံေဝဂခန္းပ်ဳိ႕မွာ ျမန္မာစာေပ သမုိင္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး ''ရွင္မဟာသီလ ဝံသ'' ဟု မွတ္သားလာခဲ့ရာမွ သံေဝဂ ခန္းပ်ဳိ႕သည္ ရွင္မဟာသီလဝံသ လက္ရာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ ဟံသာဝတီပါ မင္းေရးခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း သုေတသနျပဳျပင္ဆင္ေပးခဲ့သည္။
ဆုေတာင္းခန္းပ်ဳိ႕ပုိဒ္ေရ ၁ဝ၆ တြင္ ''ေဝတာလံက၊ သီတာစသား၊ မရ အကြၽမ္း၊ ဗုိင္းဝါဂြမ္းသုိ႔၊ အသြမ္းေထြေငၚ၊ စကားေဖာ္ဟု ပါရွိရာ'' ''ေဝတာလံ''ကုိ အနက္မထင္ခဲ့ၾကသျဖင့္ ''ေဝးတာ လံ'' ဟု ''အလြန္ေဝးကြာ ေရွးက်ေသာ ေရွးေရွးတုန္းက''အနက္ျဖင့္ ျပင္ခဲ့ၾက ျခင္းမွာ မွားယြင္းေနေၾကာင္း၊ အမွန္မွာ ''ေပတာလံ'' (ေပတဝတၴဳတေစၧပုံျပင္ မ်ားသာ) ျဖစ္ေၾကာင္းကို သုဝဏၰသွ်ံ သူေဌးခန္းပ်ဳိ႕ပိုဒ္ေရ ၁ဝဝ ပါ ''သီတာ မယ္ေထြး၊ ရယ္ေရးစမ္းရာ၊ စကားထာ ႏႈတ္ပ်ံ၊ ေပတာလံႏွင့္'' ဟူေသာ စာသား ႏွင့္ညိႇ၍ ျပင္ဆင္ေပးခဲ့သည္။
ဘူရိဒတ္ဇာတ္ေပါင္းခန္းပ်ဳိ႕ပုိဒ္ေရ (၁)တြင္ ''သူငယ္ကပင္၊ ဘ႑ဳအင္ႏွင့္၊ စာသင္ေမြ႕ေလ်ာ္၊ တရားေပ်ာ္၏ '' ဟုပါရွိရာ ''ဘ႑ဳအင္''ကုိ အနက္မထင္ ခဲ့ၾကသျဖင့္ ''ပ႑ဳအင္'' ဟု ''ပညာရွိသုခ မိန္ပ႑ိတ္'' အနက္ျဖင့္ ျပင္ခဲ့ၾကျခင္းမွာ မွားယြင္းေနေၾကာင္း၊ အမွန္မွာ ''ဘ႑ဳ အင္'' သည္ ကုိရင္ဝတ္ေတာ့မည့္ ရွင္ေလာင္းသူေယာ္'' ကုိ ရည္ညႊန္း ေၾကာင္း၊ ''ဘ႑ဳအင္'' သည္သာ ''သူေယာ္''(ဖုိးသူေတာ္မဟုတ္) မုခ် အနက္ျဖစ္ေၾကာင္း ေထာက္ျပျပင္္ဆင္ ေပးခဲ့သည္။
ပုဂံေစာလွဝန္းဘုရား ေက်ာက္စာ ေခၚ အသဝတ္ဓမၼာသခ်ႋဳင္းဘုရား ေက်ာက္စာပါ ''ကံတုတ္'' ဟူေသာ ေဝါဟာရကုိ ''ခဲနက္''ဟု အဓိပၸာယ္ ေကာက္လာခဲ့ၾကပုံမွာ မသင့္ေၾကာင္း၊ အမွန္အားျဖင့္ နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီမ်ား တြင္ သုံးေသာ ''ေတာင္ထြတ္ေျမဝါ'' သုိ႔မဟုတ္ ''ေဆးဒန္းေရႊဝါ'' သာျဖစ္ ေၾကာင္း အမွန္ျပင္ဆင္ေပးခဲ့ျခင္း မ်ားျဖစ္သည္။
ေရးသူအမည္မသိဟု မွတ္သား လာခဲ့ၾကေသာ ''အုိင္ခ်င္းစု'' မ်ားကုိ ေရးသူအမည္မွန္ ရွာေဖြစိစစ္ေပးခဲ့ၿပီး အကုိးအေထာက္ သာဓကခုိင္လုံစြာ၊ သဘာဝယုတၱိ၊ အာဂမယုတၱိမ်ားႏွင့္ ညိႇ၍ ဆန္းစစ္ေဝဖန္ အမွန္ကုိေဖာ္ ထုတ္ေပးခဲ့ျခင္းတုိ႔မွာ ဆရာႀကီး၏ ျမန္မာစာေပအတြက္ ေက်းဇူးျပဳခ်က္ မ်ားအနက္မွ အနည္းငယ္သာ ရွိေသး ေၾကာင္း သိရသည္။
ဆရာႀကီး ဦးဆန္းထြန္းသည္ ၁၉၁၅ ခုႏွစ္ ဧၿပီ ၆ရက္တြင္ ဖြားျဖစ္၍ လာမည့္ ၂ဝ၁၅ ခုႏွစ္ ဧၿပီ ၆ ရက္တြင္ အသက္တစ္ရာျပည့္အမွတ္တရပဲြ ဆင္ ယင္က်င္းပရန္ မႏၲေလးမွ ဆရာႀကီး၏ တပည့္မ်ားက စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ထား ေၾကာင္းႏွင့္ ကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသုိလ္ သီတဂူဆရာေတာ္ အရွင္ျမတ္ကလည္း ဆရာႀကီးပုံတူ ေၾကးသြန္း႐ုပ္ျပဳလုပ္ၿပီး အထိမ္းအမွတ္စာအုပ္မ်ား ထုတ္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
ေနာင္လာေနာက္သား ေႏွာင္း ေခတ္ လူငယ္မ်ားအတြက္ အေထာက္ အထားျဖစ္ေစရန္ အားကုိးအားထားျပဳ ရမည့္ ဘာသာ၊ စာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ဆုိင္ရာ စာမ်ား ေရးသားျပဳစုခဲ့ ေသာ ျမန္မာစာေပပညာရွိဆရာႀကီး ဦးဆန္းထြန္းအား ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ ဦးညႊတ္ဂုဏ္ျပဳအပ္ပါသည္။
ဒါကေတာ့ ဆရာစိုင္းသာလိႈင္ (လိေမၼာ္ေျမ)ရဲ႕ ပို႔စ္ပါ။
..................................................................
...................................................................
ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ ေျပာျပတဲ့ ဆရာတို႔ကိုသာ လြမ္းမွာ
............... .....................
ခ်စ္ဦးညိဳဆိုတဲ့ ကေလာင္အငယ္စားေလးဟာ သူမေမြးခင္ကတည္းက ကာဝိယဝါစီ အရွင္ဥာဏိႆရ အမည္၊ က်ံဳကဒူးသား အမည္ေတြနဲ႕ေရႊျပည္ေတာ္သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္၊ ႀကီးပြားေရးမဂၢဇင္းေတြမွာ ကဗ်ာအဖြဲ႕ေတြ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးလာခဲ့တဲ့ ဧရာမကေလာင္ႀကီးနဲ႔အတူ ခရီးသြားရမယ္ဆိုေတာ့ သိမ္ငယ္စိတ္ အငံု႔စိတ္ အလ်ွဳိးစိတ္ဝင္တာဟာ သဘာဝက်ပါတယ္။
ဆရာႀကီးဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝက အႀကိဳက္ႀကီးႀကိဳက္ခဲ့ရတဲ့ ေရွ႕သို႔နွင့္ အျခားဝတၳဳတိုမ်ားကို ေရးသားသူေလ။ ဒါတင္ကရိုးလား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နွလံုးသားကို ဆုပ္ညွစ္ကိုင္လွဳပ္ခဲ့တဲ့ `ေဗာ္လဂါမွ ဂဂၤါသို႔´ ဝတၳဳႀကီးကို ေရးခဲ့သူ ဘာသာျပန္ခဲ့သူ စာေပပညာရွင္ႀကီး ကဝိႀကီး ပ႑ိတ္ႀကီး သုခမိန္ႀကီး၊ ဟိႏၵီ သကၠတ ပါဠိနဲ႔ ျမန္မာစာေပ က်မ္းဂန္တို႔ကိုေမႊေနွာက္ ေျခာက္ျခားနုိင္ခဲ့တဲ့ ဘာသႏၲရ ဝိဇၨာဓိုရ္ႀကီးတစ္ဦး၊ မဂၢဇင္းစာေစာင္ေတြမွာ သူ႔ရဲ႕ ကဝိဆန္ေသာ ဂႏၳဝင္ အေရးအသားေတြကို ဖတ္ျပီး ပါးစပ္ဟရသူ၊ ေလးရာမွာ ဆားခပ္ဆိုသလို ဆရာႀကီးဟာ မွန္နန္းရာဇဝင္ေတာ္ႀကီးမွာ မဟာနိဒါန္းကို ေရးထားသည္မွာ ကဝိဥာဏ္ ကဝိေလသံကို အထင္အရွား ေတြ႕ရပါတယ္။
ဆရာႀကီးရဲ႕ မ်က္နွာက် သြင္ျပင္သဏၭန္ကေတာ႕ နွာေရာင္က်ယ္က်ယ္၊န ဖူးျပန္႔ျပန္႔၊ မ်က္လံုးေတြက မ်က္ခြံရဲ႕ ဟိုးအတြင္းဘက္နက္နက္၊ ေစ့စပ္တဲ့ နွဳတ္ခမ္း၊ အေနေတာ္ေမးေစ့၊ ျပည့္ၿဖိဳးတဲ့ ပါးျပင္၊ မ်က္နက္သားေတြနဲ႔ အတိျပီးတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ မ်က္ဝန္း၊ အတြင္းစြန္းနွစ္ဖက္ မနီးတဲ့ မ်က္ခံုးေတြနဲ႔ တကယ္႔ကို ျခေသၤ႔မ်က္နွာ။
ဥာဏ္လင္းရဲ႕ ရတနာမြန္မွာ ကြ်န္ေတာ္
အခန္းဆက္ဝတၳဳရွည္ႀကီး ေရးေနခ်ိန္မွာ အယ္ဒီတာလုပ္တဲ့ ကိုေအာင္မြန္က
ခင္ဗ်ားကို ဆရာႀကီးဦးဆန္းထြန္းက ေျပာေနတယ္။ `ျမတ္စြာဘုရားသာ သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိေနေသးရင္ လူႀကီးထဲမွ ဦးသုခ၊ လူငယ္ထဲမွ ခ်စ္ဦးညိဳ။ အဲဒီနွစ္ေယာက္ကို ဘုရားက ဧတဒဂ္တစ္ခု ပူးတြဲခ်ီးျမွင့္ႏိုင္တယ္တဲ့။ ဘယ္လို ဧတဒဂ္ဆိုေတာ့ အနည္းကို အမ်ားျဖစ္ေအာင္ ခ်ဲ့ေရးတတ္တဲ့ ဧတဒဂ္´တဲ့။
ဆရာႀကီးလို လူကေတာင္ ဦးသုခနဲ႔တြဲျပီး မွတ္ခ်က္ခ်ရတယ္ဆိုေတာ့ ဘဝင္ကေလး ေလဟပ္မိတယ္။
ဘာတဲ့ နည္းနည္းေလးသိရုံနဲ႕မ်ားမ်ားႀကီး ဆပြားေရးနိုင္တယ္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဆရာႀကီးနဲ႔ ေတြ႕
တဲ့အခါမွာ ကိုေအာင္မြန္ေျပာလို႔ သိရ
ေႀကာင္း ျပန္ေျပာမိပါတယ္။
အဲဒီခါ ဆရာႀကီးက `ေမာင္ေအာင္မြန္က ဒါကို ျပန္ေျပာသလား´တဲ့။
`ဟုတ္ကဲ႔ခင္ဗ်ာ´ဆိုေတာ့
`အဲစကားက မဆံုးေသးဘူးကြ´။
`ခင္ဗ်ာ´။ `ဪ.... မင္းတို႔မ်ားျဖင္႔ နည္းနည္းသိရံုနဲ႔ပဲ မ်ားမ်ားႀကီး ဆပြားေရးတတ္ေပတယ္။ ငါတို႔မ်ားျဖင့္ကြယ္မ်ားမ်ားႀကီး သိထားတာကိုေတာင္ နည္းနည္းေလးေရးဖို႔ တြန္႔တယ္ကြာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ မွားမွာ
စိုးလို႔၊ ဂိုဏ္းမလြတ္မွာစိုးလို႔´တဲ့။
`မွတ္ကြ´လိုု႔ ကြ်န္ေတာ္ျမည္တမ္းလိုက္ပါတယ္။
တစ္ခါလည္း ဆရာႀကီး ေဟာေျပာေနတုန္းမွာ မလွမ္းမကမ္းမွ ကက္ဆက္သီခ်င္းသံ လြင့္လာတယ္။ အသံက တျဖည္းျဖည္းနီးလာေလ၊ ပိုက်ယ္လာေလပဲ။ အဲဒီမွာ ဆရာႀကီီးက ေဟာေျပာတာကိုရပ္ျပီး ထိပ္ဆံုးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို `ခ်စ္ဦးညိဳ၊ မင္းႀကားလား။ အဲဒါျမိဳ႕တြန္သံလို႔ ေခၚတယ္။ မင္းသြားေျပာ။ ဒီျမိဳ႕တြန္သံရွိေနရင္ ငါဆက္မေဟာဘူး´တဲ။ အဲဒါနဲ႔ ထီေရာင္းတဲ့ ဆရာကို သြားေျပာေတာ့ သူ႔အမွားသူသိျပီး ရပ္ေပးပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဆရာႀကီးက ဆက္ေဟာတယ္။ ဆရာႀကီးလည္း ပထမေဟာေျပာေနတဲ့ အေႀကာင္းကေန အသ?
